Η ιστορία Γερμανικού ποιμενικού

Ο Γερμανικός Ποιμενικός σκύλος είναι σεβαστός και θαυμαστός σε όλο τον κόσμο για την ευελιξία, την ευφυΐα του, και την πίστη του. Έχει υπάρξει, ως αναγνωρισμένη φυλή, για ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, σε σύγκριση με άλλες φυλές σκύλων.

 Τα πρώτα ποιμενικά σκυλιά της Γερμανίας ήταν διαφόρων τύπων, κατάλληλα για το περιβάλλον τους. Το μήκος του τριχώματος και η υφή, το χρώμα και η ανάπτυξη, είναι στοιχεία που ποικίλουν, αλλά όλα αυτά τα είδη διαθέτουν τραχύτητα, ευφυΐα και την ικανότητα να κάνουν εξειδικευμένες εργασίες. Με τις προόδους στον τομέα των μεταφορών και επικοινωνίας ήρθε η διαμόρφωση των κοινωνιών των βοσκών και οι πρώτες τάσεις προς την επιλεκτική αναπαραγωγή των ποιμενικών σκύλων, τήρηση αρχείων, και μια σταδιακή τάση προς έναν τύπο σκύλου που θα μπορούσε να λειτουργήσει εξίσου καλά σε όλες τις συνθήκες. Το 1881 διαμορφώθηκε η πρώτη επίσημη ομάδα, η κοινωνία "Phylax", αλλά διάρκεσε μόνο τρία περίπου χρόνια. Το 1889 ο αξιωματικός Max von Stephanitz ξεκίνησε την τυποποίηση της φυλής. 

 Όλα ξεκίνησαν σε μια επίδειξη σκύλων στην Καρλσρούη της Δυτικής Γερμανίας. Ένας μεσαίου μεγέθους κίτρινος και γκρι σκύλος που έμοιαζε με λύκο, τράβηξε την προσοχή του. Ο σκύλος ήταν από τους πρωταρχικούς τύπους σκύλων, κυνικός , ευλύγιστος και ισχυρός, και διέθετε αντοχή, σταθερότητα, και νοημοσύνη. Ήταν ένας βοσκός προβάτων, γεννημένος με αυτή την ικανότητα, που δεν απαιτεί καμία άλλη εκπαίδευση, εκτός από την κατεύθυνση να γίνει καλά και να τελείωσει η εργασία. Αυτό το σκυλί, ο Έκτωρ Linksrhein, αγοράστηκε από τον φον Stephanitz, μετονομάστηκε σε Horand von Grafrath, και έγινε ο πρώτος εγγεγραμμένος Γερμανικός Ποιμενικός. Ο Von Stephanitz ίδρυσε τον Σύλλογο για Γερμανικούς Ποιμενικούς, SV (German Shepherd Dog Club), γίνεται ο πρώτος πρόεδρος και σε σύντομο χρονικό διάστημα πέτυχε την τυποποίηση της μορφής και του τύπου της φυλής. Ένα πρότυπο αναπτύχθηκε με βάση την ψυχική σταθερότητα και τη χρησιμότητα. Το σύνθημα του Max von Stephanitz ήταν "Χρησιμότητα και εξυπνάδα". Για αυτόν η ομορφιά ήταν δευτερεύουσας σημασίας, και ένα σκυλί θα ήταν άχρηστο αν δεν διέθετε την ευφυΐα, την ιδιοσυγκρασία, τις δομές και τις αποτελεσματικές ικανότητες που θα τον έκαναν έναν καλό υπηρέτη του ανθρώπου. Αναπτύχθηκε μια ράτσα, ως πρότυπο, υπαγορεύοντας την ακριβή λειτουργία και τη σχέση της κάθε πτυχής, της δομής, του διασκελισμού, και της εγγενής στάσης. 

 Ο Von Stephanitz αναπαρήγαγε σε μεγάλο βαθμό τον Horand καθώς επίσης τον Luchs, τον αδελφό του, προκειμένου να εδραιώσει τους προγόνους εξ’ αίματος. Ο καλύτερος γιος του Horand, ο Έκτωρ von Schwaben, ο δεύτερος γερμανός νικητής, είχε ζευγαρώσει με την ετεροθαλή αδελφή του, καθώς και μέ τις κόρες των γιών του, Beowulf, Heinz von Starkenberg και Pilot ΙΙΙ. Η έντονη κλειστή αναπαραγωγή συγκέντρωσε, επίσης, ανεπιθύμητα στοιχεία που προέρχονται από την διασταύρωση των αυθεντικών στελεχών.

 Ο Von Stephanitz εισήγαγε στη συνέχεια, μη συγγενικό αίμα ως προς την προέλευση της αγέλης μέσω του Audifax von Grafrath και του Adalo von Grafrath. Δεδομένου ότι η Γερμανία έγινε ολοένα και πιο βιομηχανική και η ποιμαντική εποχή μειώθηκε, ο von Stephanitz συνειδητοποίησε ότι η ράτσα μπορεί επίσης να μειωθεί. Με τη συνεργασία της αστυνομίας και λεσχών εργασίας σκυλιών ανάπτυξε μια σειρά από ειδικές εξετάσεις στην ανίχνευση, στην βασική υπακοή και στην προστασία. Αυτό ήταν το πρότυπο των σημερινών δοκιμών για τον σκύλο εργασίας (Schutzhund).

 Έπεισε τις αρχές να χρησιμοποιήσουν τον γερμανικό ποιμενικό σε διάφορους κλάδους των κρατικών υπηρεσιών. Ο σκύλος υπηρέτησε κατά τη διάρκεια του πολέμου, ως σκύλος του Ερυθρού Σταυρού, ως σκύλος αγγελιοφόρος, φορέας υποστήριξης, παρακολούθησης και σκύλος φρουράς.