Τα συγκινητικά λόγια του Γιάννη Κότσιρα για το σκύλο του Κάρλο, που τον βρήκε αδέσποτο πριν 14 χρόνια

Ο Γιάννης Κότσιρας, εκτός από ταλαντούχος τραγουδιστής, είναι και ένας ευαίσθητος άνθρωπος. 

Διακριτικός, σεμνός, δεν κάνει τα πάντα για να βρίσκεται στη δημοσιότητα, όπως πολλοί συνάδελφοί του. Και όμως έχει ένα φανατικό κοινό που τον ακολουθεί πιστά παντού εδώ και τόσα χρόνια.

Όσοι παρακολουθούμε τις αναρτήσεις του στα social media γνωρίζουμε ότι είναι επίσης και ένας άνθρωπος που αγαπάει τα ζώα. Ο παππούς Κάρλος είναι η αδυναμία του. Ζει μαζί του 14 χρόνια, από τότε που τον είχε βρει αδέσποτο σε μια ταβέρνα.

Τον είχε δει κουταβάκι μαζί με άλλα ζώα. Ήταν ο μόνος από όλα τα άλλα που έτρεξε στην αγκαλιά του χωρίς να φοβηθεί. Άρχισε μάλιστα να του φιλάει τη μούρη και να του μασάει τα γένια. Αποφάσισε να τον υιοθετήσει.

 Πλέον ο Κάρλος είναι γεράκος. Δεν ακούει καλά και δεν βλέπει καλά. Του έγραψε μάλιστα και ένα τραγούδι, το “Ο Σκύλος μου ο Ρωμιός¨.

Διαβάστε τη συγκινητική ανάρτησή του:  

“Ήθελα πολύ να το μοιραστώ μαζί σας.

Η ζωή με τον Κάρλο…

Ο Κάρλος μας φέτος συμπληρώνει 14 χρόνια ζωής. Πότε ακριβώς έχει γενέθλια δεν ξέρω καθώς με διάλεξε ένα βράδυ του Νοέμβρη του 2007 σε μία αγαπημένη ταβέρνα στο Νταού. Τη “Γωνιά του Ντόρβα”.

Υπήρχε μία κινούμενη μάζα από γατάκια και σκυλάκια, που ανταγωνίζονταν ποιο θα θηλάσει πρώτο από τη σπουδαία ξανθή σκυλίτσα που τα φιλοξενούσε στα πρησμένα από το γάλα στήθη της.

Όταν τα πλησίασα, ο Κάρλος ήταν ο μόνος που δεν φοβήθηκε. Αντιθέτως, έτρεξε κατά πάνω μου με τα τεράστια κρεμαστά αυτιά του να χοροπηδούν, σκαρφάλωσε και βρέθηκε να μου φιλάει τη μούρη και να μασάει τα γένια μου.

Εξού και το Κάρλος. Εκ του τρομοκράτη. Αργότερα βέβαια επειδή του άρεσε πολύ και η μουσική, του ταίριαζε και ο Σαντάνα.

Τον πήρα σπίτι, τον έπλυνα ώστε να φύγουν οι βρωμιές και οι ψύλλοι και αποφάσισε πως ήθελε να κοιμάται μέσα σε ένα παπούτσι μου. Τόσο μικρούλης ήταν. Τώρα είναι λίγο πάνω από 25 κιλά. Θηρίο.

Είναι το τέταρτο σκυλάκι που μεγάλωσα.

Είχαν προηγηθεί το γκριφόν ο Μπούμερ, μια κοπριτούλα η Λίζα που της είχαν βάλει καρφιά και αγκάθια στον ποπό και ένας Βέλγικος ποιμενικός, ο Ρομπέν, που έφυγε νωρίς από ανεύρυσμα.

Ο Καρλίτος μας πλέον δεν ακούει τα πάντα. Ούτε βλέπει πολύ καθαρά καθώς απέκτησε καταρράκτη.

Τα πόδια του κάποιες φορές λυγάνε πια από τα χρόνια, όμως αυτός επιμένει να υποδέχεται με τεράστια χαρά και εμένα και το κορίτσι μου και τα παιδιά μας που τον παιδεύουν αρκετά. Όμως αυτός, με τεράστια υπομονή, είναι πολύ ευγενικός μαζί τους. Απλά μετά από κάθε παιχνίδι χρειάζεται να κοιμηθεί τουλάχιστον ένα οκτάωρο.

Γενικά είναι πολύ ευγενής και κύριος. Ειδικά με τα κορίτσια. Οι μόνες φορές που τον θυμάμαι να αγριεύει ήταν με κάποιους ανθρώπους που από ένστικτο δεν τους γούσταρε. Και αργότερα αποδεικνυόταν πάντα σωστός. Πάντα έχει σοφία στην κρίση του.

Και φυσικά δεν γουστάρει καθόλου τις γάτες. Όχι τα μωρά αλλά τις μεγάλες. Πρόσφατα είχε γεννήσει μία στην αυλή τέσσερα μικράκια και πήρα χαμπάρι πως τα προστάτευε από τα αρσενικά μέχρι που τα πήρε η μάνα τους και έφυγαν. Σε λίγο καιρό θα κυνηγάει και τα μικράκια που θα έχουν μεγαλώσει.

Του έγραψα και τραγούδι. Το “Ο σκύλος μου ο Ρωμιός”.

Ήταν ο σύντροφός μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου. Ακόμα θυμάμαι όταν πάθαινα κολικούς, με πόση προσοχή ανέβαινε επάνω μου, έβαζε τα δυο του πόδια δεξιά και αριστερά στους ώμους μου, έβαζε την κεφάλα του στο μάγουλό μου και ξάπλωνε επάνω μου λες και ήθελε να μου πάρει τον πόνο. Και το κατάφερνε.

Τώρα το μόνο που θέλει είναι λίγο παρέα. Ελάχιστη έως καθόλου βόλτα καθώς τα πόδια του δεν αντέχουν πολλά πολλά. Και μάλλον πάσχει και από άνοια καθώς ξεχνάει να φάει αν δεν του το θυμίσω. Ευτυχώς ο Κωνσταντίνος, ο μικρός μας, έχει βρει για παιχνίδι να τον ταΐζει κροκέτα κροκέτα και έτσι τρώει.

Η Κωνσταντίνα η κτηνίατρος, τον ξέρει από μωρό. Τον αγαπάει πολύ. Είναι λέει ο καλύτερος ασθενής της γιατί πάντα την άφηνε να τον εξετάζει χωρίς πρόβλημα. Μάλλον γιατί κι αυτός την αγαπάει πολύ και την εμπιστεύεται.

Της ζήτησα να έρθει να τον δει. Έτσι απλώς για να δω πώς είναι. Αυτή είναι και η αφορμή που γράφω αυτό το κείμενο. Του έδωσε βιταμίνες για τα ποδαράκια του, του έκοψε τα νύχια γιατί εγώ φοβάμαι πια μήπως τον πονέσω και χάρηκε πολύ γιατί σπάνια βλέπει τόσο καλοζωισμένο και καλοστεκούμενο γεράκο. Μου είπε μπράβο και πως ίσως να αντέξει δύο τρία χρόνια ακόμα με τόση αγάπη που παίρνει.

Με έπιασε κόμπος. Μου κόπηκαν τα πόδια ειλικρινά. Ένιωσα σαν να μου είπε λίγες μέρες ακόμα.

Δεν θέλω να φύγει το κουτάβι μου. Έτσι τον βλέπω ακόμα. Κι έτσι συμπεριφέρεται κι αυτός. Σαν το μικρό κουτάβι που χωρούσε στο παπούτσι μου. Είναι ο καλύτερός μου φίλος.

Δεν μου έχει δώσει ποτέ στεναχώρια. Αντίθετα. Με βοήθησε να ξεπεράσω πολλές. Χωρισμούς, πόνους, μοναξιές, αγωνίες, αφραγκίες, τοξικές φιλίες… Τα πάντα.

Θυμάμαι με πόση περιέργεια και τρυφερότητα υποδέχτηκε τον Νικόλα. Και σίγουρα στεναχωρήθηκε που ξαφνικά έχασε την αποκλειστικότητα αλλά μετά από λίγο καιρό το αποδέχτηκε και απολάμβανε την παρέα με τον μπέμπη.

Και όταν καμιά φορά κάναμε πως τον μαλώναμε, αυτός έμπαινε στη μέση, μην τυχόν και του τον πειράξουμε.

Τώρα ξαναγίνεται αυτός μωρό. Και θα είμαστε δίπλα του.

Όσο θέλει.

Όσο αντέξει.

Ο Καρλίτος μας.

Ο φιλαράκος μου”.

από τη Μυρτώ Τζώρτζου, myrto1@hotmail.com