Εκπαίδευση: “Αυτό το σκυλί δε με ακούει καθόλου!”

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ή ακόμα και χρησιμοποιήσει την παραπάνω έκφραση σε στιγμές απελπισίας και αγανάκτησης…και φυσικά δεν υπαινισσόμαστε κάποιο παθολογικό πρόβλημα ακοής του σκύλου!

Παραφράζοντας όμως το γνωστό ρητό “Μη βλέπεις τι ΔΕΝ κάνει ο σκύλος σου, δες τι έχεις κάνει εσύ για τον σκύλο σου”.

Θα πρέπει καταρχήν να κατανοήσουμε πως ο σκύλος δε γνωρίζει και ποτέ δε θα μάθει…Ελληνικά ή κάποια άλλη γλώσσα. Ποτέ δε θα είναι ικανός να κατανοήσει την ειρωνεία μας, τον σαρκασμό μας, την λεκτική οργή μας και γενικά την πολυλογία μας.

Η επικοινωνία μας θα πρέπει να βασιστεί σε πολύ πιο “βασικά” πράγματα και πολύ πιο “ξεκάθαρα”.

Πριν όμως αρχίσουμε να επιλέγουμε λέξεις για τις εντολές μας, τρόπους επιβράβευσης ή διόρθωσης, μέρη για εκπαίδευση, κλπ…θα πρέπει να “επενδύσουμε τα πάντα” στο “χτίσιμο” της σχέσης μας.

Ο “ακρογωνιαίος λίθος” για οτιδήποτε θέλουμε, καταφέρουμε ή πάθουμε στο μέλλον στην συμβίωση μας με το σκύλο είναι αυτός, η σχέση μας.

Αυτή θα πρέπει να βασίζεται στην εμπιστοσύνη (που κερδίζεται με κόπο συνήθως) του ενός στον άλλο και φυσικά στον σεβασμό. Για αυτά θα χρειαστούμε ισχυρές “δόσεις” υπομονής, επιμονής και ηρεμίας με “μικρές αλλά σημαντικές δόσεις” δικαιοσύνης, διορατικότητας και πυγμής.

Τα παραπάνω μη σας φαίνονται τα προσόντα του τέλειου “στρατιωτικού” ή του “σκληρού”…Το αντίθετο!

Σημαντικότερο, φανταστείτε, κομμάτι της σχέσης μας με τον σκύλο επιτυγχάνεται ή δομείται μέσα από το παιχνίδι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε να παίζουμε με τον σκύλο μας (όπως και με τα παιδιά μας) και σίγουρα από τα μεγαλύτερα προσόντα ενός “καλού ιδιοκτήτη” αλλά και εκπαιδευτή είναι να μην έχει χάσει το “παιδί” από μέσα του (μάλλον προσόν για κάθε άνθρωπο, σε κάθε ρόλο).

Το παιχνίδι θα πρέπει να καλύπτει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μας με τον σκύλο, να μην είναι ανεξέλεγκτο αλλά εποικοδομητικό. Δηλαδή, να εμπεριέχει “Μπράβο!” και “Μη!”, να θέτει όρια, να έχει τρυφερότητα, να έχει αυστηρότητα, να έχει πυγμή αλλά να δίνει και χώρο στην εκτόνωση…

Δεν υπάρχει το “τέλειο παιχνίδι με τον σκύλο”.Παιχνίδια επαναφοράς, διελκυστίνδας, κυνηγητού, κρυφτού ή πάλης μπορούν να είναι χρήσιμα.

Επίσης, σημαντικές οι βόλτες με τον σκύλο να περπατά μαζί μας (δίπλα μας ή μπροστά μας, δεν έχει σημασία).Μεγάλες και με στιγμές “συζήτησης” και χαδιών, σε διάφορα μέρη και με διάφορα ερεθίσματα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε να μιλάμε στον σκύλο μας, αλλά να μην υπερβάλλουμε πολυλογώντας αδιάφορα και “άχρηστα”. Να δίνουμε βάση σε ξεκάθαρες έννοιες ή εντολές που θα δίνονται στο σκύλο με την μορφή μιας λέξης (καλύτερα), εύηχης και με σταθερή φωνή και τόνο.

Να δίνουμε σημασία περισσότερο στην χροιά της φωνής μας και στο πως η λέξη, ο ήχος που θα βγεί από τα χείλη μας, θα δίνει στο σκύλο να καταλάβει ξεκάθαρα την δυσαρέσκεια ή την ευχαρίστηση μας, την σημαντικότητα της εντολής και την “επιτακτική ανάγκη” να την εκτελέσει γιατί εμείς δεν θα υποχωρήσουμε ή την “τρυφερότητα” και την “αγάπη” μας.

Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την “λίστα” και οι “στιγμές ηρεμίας”. Εκείνες οι στιγμές που ο σκύλος κι εμείς θέλουμε να χαλαρώσουμε ή να ξεκουραστούμε και θα κάτσουμε κοντά ο ένας στον άλλο, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει σωματική επαφή ή άλλου είδους. Απλά βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο και απολαμβάνουμε τον “χώρο και τον χρόνο μας” σεβόμενοι και τον “χώρο και το χρόνο” του άλλου.

Σημαντικό και το “φαγητό” στην σχέση μας, όπου η προετοιμασία του αλλά και ο τρόπος που δίδεται στον σκύλο μπορούν να παίξουν το ρόλο τους. Καλό είναι, για παράδειγμα, μερικές φορές να ταΐζουμε τον σκύλο (το κουτάβι) από το χέρι μας, να του προσφέρουμε τροφή, να χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες λέξεις και συναισθήματα για να κάνουμε την ώρα του φαγητού “σημαντική”, ευχάριστη αλλά και ήρεμη χωρίς εντάσεις και “άγχοι”.

Ας μη βγάζουμε λοιπόν βιαστικά συμπεράσματα για τον σκύλο μας και ας μην είμαστε έτοιμοι να μεταφέρουμε τις ευθύνες στο “άλογο ον”. Θα πρέπει να κοιτάξουμε και να αξιολογήσουμε εμάς και την στάση μας (τον ρόλο μας) στην συμβίωση μας με τον σκύλο…Τι προσφέρουμε και τι απαιτούμε;

Δέκα λεπτά την ημέρα βολτούλα, ένα πιάτο φαΐ, πεταμένα παιχνίδια στο μπαλκόνι, ακριβό σπιτάκι και/ή “καλό pedigree” δεν “αγοράζουν” μια αρμονική σχέση.