Ιστορίες για σκύλους που σπάνε την καρδιά μας!

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω πολλά για τα αδέσποτα ζώα, για φόλες και για κακοποίηση, ενώ και στη βόλτα που βγάζω το σκύλο μου, πάρα πολλοί ενοχλούνται από την ύπαρξή του παρόλο που είναι δεμένος με λουρί και μαζεύω ό,τι λερώνει. Γενικά, πολλοί ενοχλούνται από τους σκύλους, και όχι για κάποιον άλλο λόγο παρά μόνο επειδή είναι σκύλοι. Έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους σκύλους, και δεν μπορούν παρά να με ενοχλούν τέτοιες αντιδράσεις. Για αυτό, λοιπόν, έφτιαξα αυτό το θέμα ως φόρο τιμής στους τετράποδους φίλους μας, για να θυμιθούμε λίγο πόσο μεγάλο και σημαντικό ρόλο παίζει η παρουσία του σκύλου στις ζωές των ανθρώπων. Για αρχή λέω να θυμηθούμε λίγο κάποιους σκύλους που έμειναν στην ιστορία. Έτσι, για να δούμε γιατί οι σκύλοι αξίζουν αν όχι την αγάπη, τουλάχιστον το σεβασμό μας. Ξεκινάμε, λοιπόν, με τον Barry der Menschenretter (1800 - 1814), ένα σκύλο-διασώστη Αγίου Βερνάρδου που έζησε στα βουνά της Ελβετίας. Ο Barry έσωσε πάνω από 40 ανθρώπους, μέχρι το θάνατό του στο Μπερν. Προς τιμήν του στήθηκε ένα μνημείο στην είσοδο του νεκροταφείου κατοικιδίων Cimetière des Chiens στο Παρίσι. Συνεχίζουμε με τον Greyfriars Bobby (1855 - 1872). Ο ιδιοκτήτης του Bobby πέθανε το 1858 από μια αρρώστια. Τι έκανε ο Bobby; Καθόταν και φύλαγε τον τάφο του αγαπημένου του αφεντικού για 14 ολόκληρα χρόνια. Η αγάπη του για το αφεντικό του συγκίνησε πολλούς, τόσο μάλιστα που για να μην το μαζέψουν ως αδέσποτο ανέλαβε την προστασία του ο δήμος της περιοχής. Το 1873, στήθηκε άγαλμα προς τιμήν του στην άκρη της Γέφυρας του Γεωργίου IV στο Εδιμβούργο όπου έζησε. Έπειτα είναι ένας πολύ γνωστός σκύλος Χάσκυ, ο Balto (1919 – 1933), η ιστορία του οποίου έχει γίνει και ταινία. Το 1925 ξέσπασε μια επιδημία στην πόλη Νομ της Αλάσκας, και το μόνο φάρμακο που υπήρχε έπρεπε να μεταφερθεί από μια μακρινή πόλη, όμως το τραίνο δεν μπορούσε να το μεταφέρει καθώς είχε παγώσει η μηχανή του, και έτσι ο μόνος τρόπος να φτάσει το φάρμακο ήταν με έλκυθρο που το έσερναν σκύλοι. Αρχηγός της ομάδας σκύλων ήταν ο Balto, ο οποίος κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα χωρίς να χάσει το δρόμο του ακόμα και με μηδενική ορατότητα και χιονοθύελλα. Με την καθοδήγηση του Balto, το φάρμακο έφτασε στον προορισμό του και έσωσε την πόλη, έχοντας διανύσει πάνω από χίλια χιλιόμετρα μέσα σε μόλις πεντέμιση μέρες. Ο οδηγός του ελκήθρου, Gunnar Kaasen, όταν οι κάτοικοι της πόλης θέλησαν να τον ευχαριστήσουν, εκείνος είπε πως η δόξα αξίζει και στον Balto. Προς τιμήν του Balto στήθηκε το 1925 ένα άγαλμά του στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Ένας ακόμη γνωστός σκύλος είναι ο Hachiko (1923 - 1935), ράτσας Ακίτα, από το Τόκιο της Ιαπωνίας. Ο Hachiko είχε αφεντικό έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τόκιο, ο οποίος έπρεπε κάθε μέρα να πάρει το τρένο από το σταθμό της Σιμπούγια. Κάθε μέρα ο Hachiko τον περίμενε στο σταθμό να επιστρέψει. Μια μέρα, όμως, ο καθηγητής πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία και δεν επέστρεψε ποτέ. Ο Hachiko δόθηκε σε άλλο ιδιοκτήτη, αλλά το έσκαγε συνέχεια, και πήγαινε στο σπίτι που ζούσε με το αγαπημένο του αφεντικό. Κάποια στιγμή κατάλαβε πως το αφεντικό του δεν θα επιστρέψει στο σπίτι, και έτσι άρχισε να πηγαίνει να τον περιμένει στο σταθμό της Σιμπούγια. Κάθε μέρα για εννέα ολόκληρα χρόνια πήγαινε στο σταθμό την ώρα που ερχόταν το τρένο που έφερνε το αφεντικό του και περίμενε. Σιγά σιγά οι υπάλληλοι του σταθμού και κάποιοι καθημερινοί επιβάτες του τρένου άρχισαν να συγκινούνται από την αφοσίωσή του και να τον φροντίζουν, δίνοντάς του φαγητό και νερό, μέχρι τον θάνατό του το 1935. Το 1934 στήθηκε άγαλμά του Hachiko στο σταθμό της Σιμπούγια, αλλά ανακυκλώθηκε για εξοπλισμό κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ένα νέο άγαλμα στήθηκε προς τιμήν του το 1948, όπου υπάρχει μέχρι και σήμερα. Η έξοδος κοντά στην οποία στήθηκε το άγαλμα, ονομάστηκε "Έξοδος του Hachiko". Μετά είναι ο Swansea Jack (1930 - 1937), ένα Ριτρήβερ από το Γουέηλς της Βρετανίας. Ζούσε μαζί με το αφεντικό του δίπλα από ένα ποτάμι. Το 1931 έσωσε ένα δωδεκάχρονο παιδί που είχε παρασυρθεί από το ποτάμι, αλλά δεν δόθηκε δημοσιότητα στο όλο θέμα. Λίγες εβδομάδες αργότερα έσωσε έναν κολυμβητή, και άρχισε σιγά σιγά να γίνεται διάσημος για τις διασώσεις του. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Jack έσωσε από το ποτάμι 27 ανθρώπους, μέχρι τον θάνατό του το 1937 από δηλητηρίαση. Ένα μνημείο προς τιμήν του στήθηκε μετά τον θάνατό του στη Σουάνσα. Ένας άλλος διάσημος σκύλος ήταν ο Shep, ένας ποιμενικός που εμφανίστηκε το 1936 σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό της Μοντάνα. Ο σκύλος πρωτοεμφανίστηκε όταν φορτ'ωθηκε στο τρένο ένα φέρετρο για να πάει στις Ανατολικές ΗΠΑ. Όταν το τρένο έφυγε, ο Shep συνέχισε να επιστρέφει στο σταθμό για κάθε επόμενο τρένο που ερχόταν. Πήρε λίγο καιρό στους υπαλλήλους του σταθμού να συνειδητοποιήσουν πως το φέρετρο πιθανότατα ανήκε στον ιδιοκτήτη του σκύλου, και ο σκύλος ερχόταν σε κάθε τρένο περιμένοντας να κατέβει το αγαπημένο του αφεντικό. Οι υπάλληλοι του σταθμού άρχισαν να φροντίζουν τον Shep, που ζούσε πλέον στο σταθμό, και έτσι έγινε γνωστός σε όλους όσους περνούσαν από εκεί. Το 1942 ο Shep πέθανε, όταν τον πάτησε ένα από τα τρένα που περίμενε. Λέγεται πως στεκόταν με τα μπροστινά του πόδια στις ράγες και απλώς δεν άκουσε το τρένο εγκαίρως, και ο μηχανοδηγός δεν πρόλαβε να σταματήσει. Προς τιμήν του στήθηκε ένα άγαλμα το 1994 στο Φορτ Μπεντόν της Μοντάνα. Το άγαλμα τον δείχνει να στέκεται με τα μπροστινά πόδια στις ράγες, περιμένοντας το τρένο. Επίσης διάσημος έγινε και ο Mancs (1994–2006), ένας Γερμανικός Ποιμενικός σκύλος διασώστης από το Μίσκολκ της Ουγγαρίας. Ο Mancs ειδηκευόταν στον εντοπισμό εγκλωβισμένων κάτω από συντρίμμια ανθρώπων μετά από σεισμούς. Αναγνώριζε από τη μυρωδιά εάν ο εγκλωβισμένος ήταν νεκρός ή ζωντανός, και έκανε ανάλογο σήμα: Αν ο εγκλωβισμένος ήταν νεκρός, ο Mancs ξάπλωνε, ενώ αν ήταν ζωντανός σηκωνόταν κουνώντας την ουρά του και γαύγιζε. Ο Mancs έγινε διάσημος όταν έσωσε ένα τρίχρονο κοριτσάκι που πέρασε 82 ώρες θαμμένο κάτω από συντρίμμια μετά από ένα σεισμό στην Τουρκία το 1999, και έλαβε μέρος σε πολλές διασώσεις, μέχρι τον θάνατό του από πνευμονία το 2006. Προς τιμήν του στήθηκε το 2004 ένα άγαλμα στο Μίσκολκ. Το άγαλμα τον απεικονίζει να ψάχνει για εγκλωβισμένους στα συντρίμμια. Αυτά για την ώρα. Μπορεί να ανέφερα μόλις επτά σκύλους που έμειναν στην ιστορία, όμως δεν είναι παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό του συνόλου. Με λίγο ψάξιμο σίγουρα θα ανακαλύψετε και άλλους θρυλικούς σκύλους. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα δείτε ένα σκύλο μπροστά σας, θυμηθείτε όλους αυτούς τους σκύλους που έμειναν στην ιστορία, και στις καρδιές των ανθρώπων, και συμπεριφερθείτε σε αυτό το αγαπημένο ζώο με τον σεβασμό, αν όχι με την αγάπη, που του αρμόζει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, άλλωστε, που ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.